We hebben samen vol ongeloof een paar minuten naar de twee streepjes zitten staren, ook al gaf mijn lijf (en gedrag) al dagen behoorlijke signalen. Zwanger op je veertigste Bar, wauw! 

Zwanger op je veertigste

Hoewel tegenwoordig vrouwen later zwanger raken en ook zwanger op je veertigste niet meer als abnormaal wordt beschouwd, is en blijft het een wonder. Je leest immers dat de kans op bevruchting bij de vrouw behoorlijk afneemt op hogere leeftijd en de kans op complicaties toe.

Heus gaan deze gedachten nu ook door mijn hoofd, naast vele andere verwonderlijke gedachten, daar ik werkelijk niet had gedacht dit wonder nogmaals mee te mogen gaan maken. De komst van dochterlief ging niet spontaan en het is nu nog veel meer een verrassing dat we zwanger zijn geworden zonder toeters en bellen. Een cadeautje, zo beschouwen we deze zwangerschap.

Een zeer gewenst cadeau

Hoewel ik na de geboorte van dametje heel lang heb geroepen: ‘nooit meer’, heb ik de deur nooit definitief kunnen sluiten. Vanaf jong heb ik altijd de wens gehad meerdere kinderen te krijgen, maar na mijn scheiding op 35 jarige leeftijd, ging ik ervan uit dat deze fase afgesloten was.

Met de komst van manlief in ons leven ging de deur weer open naar ‘een wens, zeker geen must’. We hielden er rekening mee dat de kans slechts zeer gering zou zijn, daar ik vermoedde dat mijn lijf al richting de overgang aan het gaan was door allerlei signalen. Daarbij zijn we ook enorm blij met het gezin zoals het nu is met allebei een kind uit een eerdere relatie.

Spontane zwangerschap

Gezien mijn geschiedenis bij de totstandkoming van de zwangerschap van dochterlief, schatte ik zelf de kans op een spontane zwangerschap op bijna nihil, maar als je iets wenst ben je er toch elke maand mee bezig op de achtergrond.

Daardoor werd ik erg goed in het verklaren van mogelijke zwangerschap signalen met logische alternatieven. Zo zijn veel tekenen van een mogelijke zwangerschap ook te verklaren met het in de overgang gaan, of weg te wuiven door PMS, warm weer en ‘je dag niet hebben‘. De verstandelijke acceptatie dat mijn wens niet meer zou worden vervuld nam met de maand toe. Ik wilde niet maandelijks mezelf compleet gek maken met ‘mogelijke signalen’ en deze dan weer moeten weg beredeneren. Toch was het deze maand anders. Niet zozeer door de hoeveelheid signalen maar hoe ik onbewust rekening hield met een zwangerschap.

Onbewust wist ik het al en handelde er naar

Zo nam ik bijna geen pijnstilling in deze afgelopen 2 weken, ondanks de dagelijkse pijn aan mijn polsgewrichten en spieren. Ik zocht naar alternatieven, schafte polsondersteuning aan en nam bewust meer rust. Daarnaast accepteerde ik de pijn na inspanning doordat ik wist waar het vandaan kwam en dat het met rust weer zou verminderen. Het vermoeden bestaat al langere tijd dat ik een vorm van reuma heb en dit dient nog nader te worden onderzocht.

Daarnaast voelde ik me totaal anders dan ‘normaal’ en vertoonde zeer onhebbelijk gedrag vertoonde naar vriendlief en soms zelfs naar de kinderen. De scherpte van de tong was (is) zogezegd niet des Barbara. Ik ben al een week op dat vlak ‘niet mezelf’ en zeer scherp.

Waar ik ‘normaal’ geen ophef over zou maken en zou wegwuiven onder de noemer: ‘choose your battles’, was het nu haast onmogelijk om niet uit te vallen of op zijn minst zeer direct mijn mening te verkondigen. Ik vond(vind) mezelf dan ook verre van aangenaam en waar ik ‘normaal’ in staat ben mezelf in te houden en mijn mond kan houden, blijkt dit nu haast onmogelijk.

Dus het verbaasde me dat er rond dag 20-24 van de cyclus geen doorbraakbloeding volgde(iets wat al een half jaar standaard is) en mijn gedrag verergerde enkel. Ik heb zelfs nog tegen vriend gezegd dat wellicht nu de fase is aangebroken dat de cyclus langere tijd wegblijft (vanwege de overgang). Al hoopte ik van niet, want het idee de rest van het jaar zo onhebbelijk te zijn, vond ik maar niets.

Zwanger en nu?

Uit ervaring weet ik dat zwanger zijn vooral een periode is van (veel) geduld hebben en wachten tot de bevestiging komt dat het hartje klopt en de echo’s uitwijzen dat het geheel er ‘normaal’ uitziet. Dit is geestelijk een slopende tijd en je lichaam werkt niet bepaald mee door hormoontechnisch op hol te zijn geslagen en daarnaast heb je ook nog te maken met de nodige zwangerschapskwalen.

Mijn humeur kan binnen een minuut meerdere malen totaal omslaan. Het Jantje lacht, jantje huilt principe is dus totaal van toepassing, met alle andere varianten van emoties incluis. (Arme vriendlief en kids…)

Ik kijk dan ook uit naar het moment dat ik het met de kinderen kan delen en mijn gedrag voor hem beter vatbaar wordt, of althans, ik me kan verontschuldigen met de ware reden en niet met smoesjes steeds weer mezelf in bochten dien te wringen. Ik ben momenteel dus meer dan normaal getroffen door migraine aanvallen, buikgriep (misselijkheid) en chagrijnige momenten door gebrek aan slaap.

Gelukkig hebben we beiden direct besloten om open te zijn naar onze beste vrienden. Er is behoefte aan een plek waar je je ‘ei’ kwijt kan, los van je partner. De lieverd heeft het niet makkelijk met me momenteel. Buskruit is niets bij wat ik af en toe over hem uitstort. Maximaal ontvlambaar dus en ja ik schaam me wezenloos, maar heb er geen (tot zeer weinig) controle over. Het enige wat werkt is af en toe even vluchten naar een plek waar ik even alleen onaangenaam kan zijn tot de bui weer over is gewaaid.

Maar op antwoord te geven op de header boven dit stukje: zwanger en nu?

Ik ben echt nog aan het omschakelen van redenen zoeken voor mijn afwijkende gedrag die niets met zwangerschap te maken hebben, naar het feit dat de test onomstotelijk aangeeft dat er nieuw leven aan het ontstaan is. Het is best een heftige emotionele en fysieke gebeurtenis die letterlijk ons leven op zijn kop zet. Mijn persoonlijke 5 jaren planning heb ik dan ook maar weer in de ijskast gezet en er is een nieuwe planning in de maak. 😉

Nogmaals dit wondertje is zeer welkom, enkel als je ervan overtuigd bent dat je lijf niet meer wil en je jezelf probeert erbij neer te leggen dat je nooit meer zwanger zal raken, dan is ‘ineens’ wel zwanger zijn een hele omschakeling. En nu spookt er dus ook nog geregeld de reële angst door ons hoofd dat de kans van afstoting ook nog behoorlijk aanwezig is.

Bij het naslaan van gegevens over zwangerschappen boven de 40 blijkt dat 1 op de 3 zwangerschappen niet worden voldragen. De meeste miskramen vinden al plaatst voor de vrouw werkelijk bemerkt dat ze zwanger is en geeft een heftigere bloeding bij de menstruatie dan ‘normaal’. Maar ook als de zwangerschap duidelijk merkbaar is, de test dit zeer duidelijk aangeeft en je lijf zich voorbereidt op dit wonder. Dan nog is de kans op een miskraam vele malen groter dan bij jongere ‘mama’s to be’. Dus ik houd mijn hart geregeld vast, ook al weet ik dat pijntjes en symptomen juist positief zijn daar die aantonen dat de embryo groeit en je baarmoeder reageert daarop. Tussen alle angsten in, ben ik me nu aan het inlezen over de verschillen tussen eerste en tweede zwangerschappen. En geestelijk aan het voorbereiden op wat komen gaat.

Als spraakwater, die nu dus haar mond dient te houden, is het wegschrijven van mijn ervaringen hier op deze nieuwe website een zeer gewenste uitlaatklep. En het leuke is, zodra het wel wereldkundig kan worden gemaakt, is er gelijk al behoorlijk wat content voorhanden hier om te lezen.

Voel je welkom en laat gerust een reactie achter. Ik ben nieuwsgierig of er herkenning is bij andere dames tijdens deze zeer intense periode.