Je bent zwanger, weet het nog maar pas. Je ben verheugd en wilt dit mooie nieuws delen met de wereld vanuit vreugde. Maar je hebt van thuis uit geleerd dat je dit niet direct aan de grote bel hangt. Voor jezelf houden is hetgeen je hebt geleerd, liefst tot je uit de ‘gevarenzone’ bent. Hoe dubbel kan dat voelen!

Is het niet veel beter je eigen gevoel hierbij te volgen?

Zwanger en dit willen delen

Zwanger, heel erg zwanger. Dagelijks word ik met dit feit gewild en ongewild geconfronteerd. Nu week 6 vermoedelijk in aantocht is (de uitgerekende datum weten we nog niet, dat zal een echo met een paar weken moeten uitwijzen) zijn de signalen overduidelijk aanwezig.

Spontaan zwanger, een totale verrassing!

Deze zwangerschap is zeer gewenst, maar heel eerlijk: we gingen er vanuit dat de kans op succes klein zou zijn. Het heuglijke feit kwam hier dus als grote verrassing en heeft onze wereld even behoorlijk op zijn kop gezet. Niet dat we ook maar een seconde hebben getwijfeld hoor, maar vol ongeloof hebben we naar de test zitten staren. Het is echt waar, een beetje zwanger zijn kan immers niet. Het is 100% zeker.

Daar mijn lijf al jaren zeer wisselende signalen verstuurd op het gebied van een naderende overgang, met onregelmatige cyclussen en kenmerken die als inleiding kunnen worden beschouwd naar de onvermijdelijke menopauze (het hebben gehad van je laatste menstruatie). Als je dan ook nog weet dat zwanger worden zonder hulp de vorige keer niet mogelijk bleek, dan ga je er min of meer vanuit dat de kans op een spontane zwangerschap nihil is. Je beschouwt de gedachte samen een kind te krijgen als mooie wens, maar verwacht nooit de vervulling. En dan is er daar ineens het feit dat je echt in verwachting bent. Ik kan niet goed uitdrukken wat voor emoties dat losmaakt van dankbaarheid. Het voelt als een wonder, een zeer welkom wonder.

Worstelen met het moment van vertellen aan je kinderen

Daar alles het laatste jaar stormachtig is verlopen, is het met deze prille zwangerschap niet anders. Het past totaal bij de rest van ons stormachtige gelukkige leven. Hoewel we na het gaan samenwonen hadden verwacht dat we in rustiger vaarwater zouden komen nu, is er weer een nieuwe stevige stroming bijgekomen. Gelukkig kan ik goed ‘zwemmen’ en zijn we inmiddels wel tegen wat ‘hoge golven’ bestand.

Hoezeer ik ook hoopte ditmaal minder last te hebben van zwangerschapskwalen, helaas. Ik heb feitelijk (nu terug beredenerend) vanaf het moment van bevruchting al signalen gehad die me vertelden dat het raak was en er zelfs onbewust rekening mee gehouden. (Geen pijnstillers meer nemen, geen alcohol etc.)

Geregeld vlieg ik hormonaal uit de bocht en ben ik zo niet meer mezelf dat we gister hebben besloten het de kinderen te vertellen.

We hebben het de kinderen sneller dan gepland verteld.

Feitelijk waren we van plan nog een paar weken te wachten. Liefst tot we meer zekerheid hadden, daar het risico bij een zwangerschap boven de 40 nu eenmaal veel groter is. Liefst eerst graag een kloppend hartje op de echo zien.

Enkel zijn onze kinderen al ouder en dochterlief (7) zeer gevoelig voor veranderingen bij mama. We zijn beiden zeer gevoelige persoonlijkheden en ze merkte dus vanaf dag 1 net als ik dat mama ‘anders’ deed. Uiteraard bracht ze dit niet onder woorden, maar het was duidelijk dat ze bezig was zich een weg te vinden in een ‘ineens andere mama’ en vooral gedachtes dat het ‘aan haar’ lag. Iets wat nodig doorbroken diende te worden. Het laatste wat ik immers wilde was haar een onjuist gevoel geven. Ze was dan ook opgelucht en zeer blij tegelijk.

De vragen waren dan ook gelijk veelvuldig aanwezig. Wanneer kan ik de baby voelen? Hebben jullie al een naam? En een leuke: ik wil er niet bij zijn hoor als de baby komt! 😉